मी एवढंच करतो
श्रावणाची सर
पाडते शब्दांचा सडा
पारिजातकासारखा
त्यातलेच दोन वेचतो
तुर्यामधे खोचतो
निळ्या आभाळाखाली
मुग्ध नाचणार्या निळ्याच्या
शरदाचे शीतल चांदणे
पिऊन गळलेली दोन आसवे
चकोराच्या तृप्त डोळ्यांतून
साठवतो स्वातीच्या शिंपल्यांतून
मोती अलगद बनून
तेजाळतात तिच्या गळ्यात
शिशिराची शिरशिरी
झाडांची पानगळ
तांबुसलेल्या
त्यांचे तोरण दारी
नव्या आशा, नवी उभारी
नव्या हिरव्या कोंबांची
वसंतात बहरते गाणे
आंब्याच्या मोहराआडून गातो तो सावळा
त्याचेच दोन सूर
आंब्याहून मधुर
शबरीसारखे चाखतो
तापल्या माळावर टाकतो
संध्याकाळच्या गार वार्यात
-देवेंद्र देशपांडे
२००२
0 टिप्पण्या:
टिप्पणी पोस्ट करा
याची सदस्यत्व घ्या टिप्पणी पोस्ट करा [Atom]
<< मुख्यपृष्ठ